Onder het motto ‘Eerst maar eens luisteren’ is Maurits Luth als nieuwe regiocoördinator Noord begonnen met een rondje langs voorgangers en zocht hij contact met voorzitters van de Unie-ABC-gemeenten in Noord-Nederland. “Het is heerlijk om te ontdekken wat God aan het doen is, maar ik zie ook veel nood. Dat maakt een soort heilige onrust in mij wakker.”

Kun je iets over je geschiedenis vertellen?

Ik ben van huis uit gereformeerd vrijgemaakt. Op mijn zeventiende kwam ik bewust tot geloof. Ik wilde graag theologie studeren, maar kon toen niet bij de vrijgemaakte theologische universiteit terecht, omdat ik nog geen belijdenis had gedaan. Toen kreeg ik in het mijn hart en hoofd om twee jaar met een schip van Operatie Mobilisatie mee te gaan. Dat werd uiteindelijk anderhalf jaar in Zuidoost-Azië en een half jaar in Israël. Bij Operatie Mobilisatie ben ik definitief besmet geraakt met het zendingsvirus, dat me ook nu nog een grote drive geeft om lokale gemeenten te stimuleren deel te nemen aan de Grote Opdracht.

Terug in Nederland dacht ik: ‘Na deze praktijk, kom nu maar op met de theorie!’ Ik begon aan de Bachelor van de Theologische Universiteit Apeldoorn. In die periode heb ik me laten dopen. In datzelfde jaar trouwde ik ook met Denice. Zij kwam uit de pinkster-evangelische hoek. Als een soort middenweg werden we eigenlijk baptist: ‘strak in de leer, vrolijk in de Heer.’ Vervolgens heb ik een Master gedaan op Tyndale Theological Seminary, in combinatie met het Baptisten Seminarium. Mijn stage deed ik toen ‘toevallig’ in de Baptistengemeente Kampen – waar ik nu alweer vier jaar voorganger ben. Mijn eerste gemeente als voorganger was Tweede Exloërmond, gecombineerd met een dag in het naburige Valthermond. Als 24-jarigen zaten we daar opeens in de pastorie! Tweede Mond was een kostbare plek om ook en vooral zelf te mogen groeien. Denice en ik hebben inmiddels drie dochters mogen krijgen – en dat is echt drie keer genieten!

Naast je voorgangerschap, de twee pioniersplekken die jullie vanuit Kampen zijn begonnen en een promotieonderzoek over christenvervolgen aan de VU, ben je nu ook als regiocoördinator begonnen. Dat klinkt alsof je veel op je bord hebt.

Ja, dat zal ik niet ontkennen. Maar het past allemaal nog steeds in mijn hoofd en meestal ook wel in mijn agenda. Ik geniet van de afwisseling. Belangrijker nog: Denice en de meiden thuis weten zich nog steeds mijn eerste roeping en liefde. En zowel in Kampen als in Dronten en IJsselmuiden staan naast mij ook liefdevolle, hard werkende en Godvrezende andere lokale leidinggevenden. Daarnaast ben ik wel iemand die gewoon graag nieuwe uitdagingen opzoekt. Ik merk dat ik dat in ieder geval in deze fase van ‘jeugdige overmoed’ nodig heb, haha. Maar onder al die verschillende dingen schuilt wel één en hetzelfde diepe verlangen, als opdracht meegegeven aan de gemeente in Sardis: ‘Wees waakzaam en versterk het overige dat dreigt te sterven...’  In deze nieuwe functie komt dat weer bij elkaar.

Ik heb een steeds dieper groeiend geloof dat de kerk echt het middel is om Gods doel te bereiken. De gemeente is dus niet zelf het doel! God verhoede dat we kerkje aan het spelen zijn en vruchteloze interne discussies blijven voeren – terwijl we samen met God mogen werken aan zijn reddingsplan. Dat kan best een uitdaging zijn, dat plan en dat versterken, maar je kunt ook heel bemoedigd raken als je God van dichtbij aan het werk ziet. Ik denk bijvoorbeeld aan Tweede Exloërmond: toen ik daar als voorganger begon, stond het er niet florissant voor. Inmiddels, een heel aantal jaren later, is de gemeente helemaal opgebloeid. Niet dankzij mij, dat zeker niet: Jaap Ketelaar ging mij daar voor en Bart Satijn nam het weer van mij over. Maar zo over de jaren heen laat de Heer mij en anderen daar daarin zien: het kan écht! Een gemeente kán herleven, door gebed, goede keuzes en de prioriteit bij de missie. Ik hoop dat ik nog veel vaker van dit soort wonderen mag zien!

Hoe ben je als regiocoördinator van start gegaan?

Vanuit het idee ‘liever langer luisteren’ maak ik nu een rondje door mijn regio, waar ik voorgangers, kerkelijk werkers en voorzitters van de gemeenten spreek. Het is aan de ene kant heerlijk om te ontdekken wat God op al die verschillende plekken aan het doen is. Je zit als het ware op de eerste rij. Voorgangers die hun uiterste best doen en offers brengen, trouw het Woord preken, oudsten die trouw op hun plek blijven, dat zijn hele bemoedigende dingen. Aan de andere kant vind ik de nood die ik zie ook wel confronterend: veel gemeenten hebben te maken met krimp, verschillende gemeenten zijn vacant … De secularisatie raakt ook het noorden echt. Dat maakt een soort heilige onrust in mij los. Als je hoort over pionieren gaat het vaak over hippe koffiepunten in de Randstad waar mensen het goede nieuws op nieuwe manieren kunnen horen, maar eigenlijk hebben veel (nog?) bestaande gemeenten in het noorden niet minder die pioniersmindset nodig, denk ik. De luxe van het nog verder onderling kunnen bakkeleien over interne dingen is écht voorbij.

Wat denk je dat Unie-ABC voor gemeenten kan betekenen?

Ik denk allereerst aan de onderlinge verbinding. Als je in deze tijd van polarisatie kunt laten zien dat je het belangrijker vindt wat je bindt dan waarin je verschilt, is dat eigenlijk al steeds meer een rare, opvallende boodschap voor deze wereld. In Johannes 13:35 staat dat als we van elkaar houden, de wereld al zal weten dat wij Jezus’ leerlingen zijn. Zie je? Zo moeilijk is het niet om missionair te zijn! Heb elkaar gewoon eens goed lief – en dát zal de mensen al opvallen en ze wijzen op Hem, belooft Jezus! Ik hoop als regiocoördinator lokale gemeenten te stimuleren om dienstbaar aan elkaar te zijn, liefde concreet te maken. Als een grote gemeente vier verschillende muziekcombo’s heeft, laten ze er dan ook eens eentje uitlenen aan een gemeente in de buurt die hierin niet zo rijk bedeeld is! We hebben dezelfde missie, toch? In Kampen leren we ook uit te delen, aan Dronten en IJsselmuiden. Aan alle kanten is dat zo zegenrijk! Zo kan elkaar dienen ook missionair zijn.

Daarnaast denk ik dat we als voorgangers in de regio veel aan elkaar kunnen hebben. Voorganger zijn is een eenzaam beroep met best wel wat uitdagingen. Die uitdagingen worden ook niet minder, denk ik. In het rondje door mijn regio probeer ik ook bewust voor hen present en beschikbaar te zijn, met hen te praten en te bidden. Op zo’n manier kun je namens onze grotere geloofsgemeenschap mooi investeren in het lokale leiderschap en daarmee in versterkte gemeenten. En tegelijk ontvang ik in die contacten zelf ook heel veel. Heerlijk. Maar: bid voor ‘onze’ voorgangers! Ik zie het voorlopig dus als mijn mooie taak om in mijn regio het oliemannetje van Unie-ABC te zijn. Waarbij ik nog meer hoop dat het gaat om de olie die ik zelf ook mag ontvangen van de Heilige Geest. Anders was ik hier natuurlijk niet eens aan begonnen.

Gerdien Karssen
Communicatiemedewerker Unie-ABC