Op 14 december is emeritus-voorganger Wim de Zwart op 71-jarige leeftijd overleden. Hij was al vele jaren ziek.

In de periode 1978-1992 diende br. De Zwart onze gemeenschap als voorganger in de Baptistengemeenten Coevorden, Ter Apel, Leeuwarden (nu Parkkerk) en Arnhem-Zuid (Ontmoeting). Ook schreef hij vele jaren als redactielid voor het maandblad De Christen van de Unie van Baptistengemeenten. We zijn dankbaar voor het leven van onze broeder en zijn inzet in onze gemeenschap, en wensen zijn dierbaren Gods troost en nabijheid toe bij het verwerken van dit verlies.

• Lees hier de rouwkaart

In Memoriam Wim de Zwart

Willem Jan de Zwart werd geboren op 15 juli 1951 in Arnhem. Al op jonge leeftijd bleek dat hij aan astma leed, een aandoening die in die tijd nog niet goed te bestrijden was. In zijn jeugd was hij daardoor veel ziek. Toen hij twaalf was, lag hij langere tijd in het ziekenhuis. Hij vroeg zijn broer om een Bijbel. In die periode nam Wim Jezus aan als zijn persoonlijke Verlosser en Leidsman. Zijn geloof is altijd zijn vaste fundament in het leven gebleven, in de goede tijden en ook in de stormen waar hij doorheen ging.

Na de middelbare school ging Wim technische natuurkunde studeren in Enschede. Daar ontmoette hij Rini met wie hij trouwde. Toen Wim een roeping ervoer om predikant te worden, ging hij theologie studeren in Utrecht en aan het Baptisten Seminarium in Bosch en Duin. Wim ging aan de slag als voorganger, eerst in de Baptistengemeente Coevorden, daarna in Ter Apel, vervolgens in Leeuwarden en ten slotte in de Baptistengemeente Arnhem-Zuid. Ondertussen stichtten Wim en Rini een groot gezin, met drie biologische en vijf geadopteerde kinderen. Het gemeenteleven speelde een prominente rol in het gezin.

Toen hij 36 jaar was, hoorde Wim dat hij de ziekte van Parkinson had. Zes jaar later werd hij afgekeurd, een verdrietig moment omdat hij zijn werk in de gemeente moest neerleggen. Maar als mensen hem vroegen waarom juist hem dit moest overkomen, zei hij altijd: waarom zou het mij níet overkomen? Hij wist zelf ook niet waarom het zo moest lopen, maar hij vertrouwde erop dat God zijn weg bleef leiden. En als God een deur sluit, opent Hij een venster – daar gingen hij en Rini vanuit. Zij hadden altijd al een passie gehad voor het opvangen van kinderen, zowel via adoptie als via pleegzorg. Nadat Wim stopte als voorganger, konden hij en Rini een gezinshuis beginnen. Dit gaf nieuwe inhoud aan Wims leven.

Ondertussen werd Wims gezondheid langzamerhand wel steeds slechter, hoewel een hersenoperatie, medicijnen én zijn wilskracht hem lang letterlijk en figuurlijk op de been hielden. Veel langer dan de dokters ooit hadden verwacht. Er waren door allerlei omstandigheden wel veel zware jaren waar Wim en Rini doorheen gingen. Door alles heen hielden ze God en elkaar stevig vast, en behielden ze ook een opmerkelijk positieve inslag en wisten ze van het kleine van elke dag te genieten.

De laatste jaren waren erg zwaar. Wim ging nu snel achteruit. Een paar maanden geleden werd duidelijk dat Wims lichaam zo langzamerhand op was. Wim en Rini zeiden toen tegen elkaar dat ze voor de tijd die hen samen nog restte voor kwaliteit zouden kiezen. En dat hebben ze gedaan, met kleine uitstapjes zolang het nog ging en genietend van het bezoek van kinderen, kleinkinderen, vrienden en gemeenteleden. In december kreeg Wim na een flinke griep een longontsteking, waaraan hij op 24 december in vrede overleed. Op zijn rouwkaart stond het lied 'Ik zie een poort wijd open staan' - Wim was er klaar voor om naar het Vaderhuis te gaan. Nu is hij bij zijn hemelse Vader en is zijn lijden voorbij. Een grote troost voor zijn dierbaren die achterblijven.