Deze maand neemt Jonathan Schouten, regiocoördinator van Unie-ABC voor regio Zuid, na twaalf jaar afscheid. Hij blikt terug.

Hoe ben je oorspronkelijk bij ABC Gemeenten terechtgekomen?

Ik ben in 2010 begonnen als regiocoördinator. Ik werkte toen ruim een jaar als stafwerker bij de CAMA Parousiagemeente in Den Bosch. Via de voorganger in mijn gemeente, die ook in het bestuur van ABC zat, kreeg ik de vraag of ik, naast mijn baan als medewerker pastoraat en kringen in de gemeente, ook één dag regiocoördinator voor de regio Zuid-Nederland wilde worden. In de kern was die functie niet heel anders dan nu: het ging om het onderhouden van contacten met lokale kerken en voorgangers, het organiseren van bijeenkomsten en het stimuleren van onderlinge betrokkenheid.

Wat sprak je daarin aan?

Ik heb het altijd heel mooi gevonden om kerken aan elkaar te verbinden. Ik denk niet dat het goed is om als kerk in je eentje te opereren. Zelf ben ik opgegroeid in een kerk die helemaal zelfstandig was en nergens bij hoorde. Dat had z’n voordelen, maar ik zag daar ook de nadelen van. Je kunt als kerken van elkaar leren en ideeën met elkaar uitwisselen. En als je in goede tijden aan zulke relaties hebt gewerkt, kun je ook bij elkaar terecht als je in zwaar weer terechtkomt en dreigt vast te lopen.

Hoe heb je vormgegeven aan het stimuleren van die betrokkenheid?

In de tijd dat ik begon waren er al leidersbijeenkomsten, zowel binnen de Unie van Baptistengemeenten als bij ABC Gemeenten. We vormden toen nog niet één netwerk, maar ik herinner me dat er ook wel Unie-voorgangers bij onze regionale bijeenkomsten waren. Aanvankelijk deden we dat trouwens met de hele regio Zuid-Nederland, later hebben we de bijeenkomsten opgesplitst in Limburg en Noord-Brabant, om de kwaliteit van de verbinding en de relaties te verbeteren. We merkten namelijk dat het wat te grootschalig was, waardoor je elke keer weer iemand anders kon ontmoeten en niet verder kon bouwen op bestaande contacten. Inmiddels loopt het over het algemeen goed – wel merk je dat sommige voorgangers en oudsten meer prioriteit geven aan dit soort contacten dan anderen.

Wat beschouw je als hoogtepunten in de afgelopen twaalf jaar?

Ik kijk met heel veel plezier en dankbaarheid terug op de regiodagen. Daarvan heb ik er verschillende mogen organiseren, zowel in Eindhoven als in Roermond. Op deze dagen kwamen niet alleen de voorgangers en oudsten uit aangesloten gemeenten bij elkaar, maar ook andere actieve gemeenteleden zoals kinderwerkers en kringleiders voor wie er workshops werden gehouden. Die dagen stonden echt in het teken van ontmoeting en inspiratie en gaven echt een familiegevoel. De deelnemers ervoeren dat ook zo en lieten ook blijken de dagen echt te waarderen.

Een ander hoogtepunt was mijn betrokkenheid bij de fusie van twee gemeenten in Weert. Een ABC-gemeente daar werkte veel samen met een andere kerk en daarin ontdekten ze dat ze elkaar op een mooie manier aanvulden. Ze gingen met elkaar in gesprek om te praten over een mogelijke fusie en vroegen mij om daarbij aan te schuiven als regiocoördinator. Dit heeft uiteindelijk geleid tot het ontstaan van de gefuseerde gemeente Nieuw Leven Weert die ook weer bij ABC is aangesloten. Dat was bijzonder om mee te maken, juist omdat je soms ook betrokken bent bij gemeenten die moeilijkheden en conflicten hebben.

En wat waren de uitdagingen in je werk?

Ik denk dat het voor alle regiocoördinatoren een blijvende uitdaging is om lokale leiders te enthousiasmeren voor landelijk en regionaal werk. Dat is vaak niet hun eerste prioriteit. Dus als je een activiteit organiseert, kost het best veel moeite om mensen enthousiast te krijgen en vooral om iederéén mee te krijgen – er zijn wel mensen die er altijd zijn, maar een ander deel voelt zich minder betrokken bij het netwerk.

Verder ben ik een paar keer betrokken geweest bij gemeenten die in een conflictsituatie zaten. Dat was best ingewikkeld, vooral om in te schatten: wat kan ik hierin betekenen en wat ligt bij andere partijen?

Nu ga je na twaalf jaar stoppen bij Unie-ABC én je neemt ook afscheid als pastor in de CAMA Parousia gemeente in Den Bosch. Wat ga je nu doen?

Ik heb in beide functies met veel plezier gewerkt, maar ik kreeg langzamerhand de overtuiging dat het tijd werd om iets anders te gaan doen. Ik ga aan de slag als consulent WMO – dat staat voor Wet Maatschappelijke Ondersteuning. Vanuit het bedrijf waar ik kom te werken zal ik worden gedetacheerd naar burgerlijke gemeenten in de wijde omgeving om daar onder meer de zogenaamde ‘keukentafelgesprekken’ te houden met mensen die op een bepaalde manier zorg nodig hebben. Wat is er precies aan de hand, welke hulp hebben ze nodig en waar hebben ze recht op? Het lijkt mij een mooie uitdaging om op die manier buiten het kerkelijk werkveld, maar wel in het sociale domein bezig te gaan. Ik denk dat het best raakvlakken zal hebben met wat ik als pastor heb geleerd, en tegelijk past het organiseren en regelen van dingen bij mij als persoon.

Tot slot: ik ben dankbaar voor de tijd dat ik regiocoördinator mocht zijn en heb erg genoten van de contacten met de collega’s, waardoor we zeker de laatste jaren steeds minder op een eilandje gingen werken en steeds meer een team werden.

Gerdien Karssen
Communicatiemedewerker Unie-ABC