Per januari is Debora Krikken aan de slag gegaan als studiecoördinator bij het Baptisten Seminarium. Tegelijk studeert ze zelf ook nog aan het Seminarium én aan de Evangelisch Theologische Faculteit in Leuven, waar ze een master Bijbel en Theologie doet. Een nadere kennismaking.

Kun je iets over jezelf vertellen?

Ik ben ruim zestien jaar getrouwd met Bertrick en samen hebben we drie kinderen: Janoah van twaalf, Eliam van tien en Seanne van zes. Sinds ons trouwen wonen we in Deventer. De eerste tien jaar waren we daar lid van de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt, sinds 2015 hebben we ons aangesloten bij de Baptistengemeente Deventer.

Hoe is dat zo gekomen?

Bertrick en ik hebben een hart voor Afrika en hadden het idee dat God ons daar misschien heen riep. In 2007 waren we met een hulporganisatie een paar maanden in Namibië en dat heeft ons behoorlijk veranderd. We ervoeren hoe het was om heel dicht bij God te leven en om altijd christen te zijn, niet alleen op zondag. Naderhand gingen de deuren om naar Afrika te gaan dicht, maar ik denk wel eens: misschien zijn we toen in Afrika geweest om zélf veranderd te worden. Tegelijk gingen er in Deventer deuren open. We wilden graag getuige zijn in onze buurt en nadat we waren verhuisd kregen we opeens heel veel contacten in de straat. Vervolgens wilden we wel eens mensen mee naar de kerk nemen, maar toen liepen we ertegenaan dat de kloof naar de kerk te groot was voor onze buren, maar ook dat onze kerk een andere boodschap had, dan wijzelf uitdroegen in de buurt. Nadat we hier veel gesprekken over hadden gehad in de kerk, besloten we uiteindelijk toch een andere kerk te gaan zoeken die beter aansloot bij onze geloofsovertuiging en die ons kon ondersteunen in onze missionaire levenshouding.

En dat leidde jullie naar de Baptistengemeente?

We wilden graag een wat kleinere gemeente, waar je meer als een familie zou zijn met elkaar. Ook zochten we een missionaire kerk waar discipelschap en ruimte voor de Heilige Geest een belangrijke rol speelden en waar de preken niet alleen theoretisch, maar ook praktisch waren. We zijn alle kerken in Deventer af gegaan. Toen we in de Baptistengemeente kwamen, kwam dit allemaal samen. En daarbij voelde het voor ons allebei alsof we weer in Afrika waren. Dus zijn we gebleven.

Hoe ben je theologie gaan studeren?

Na mijn studie bestuurskunde en sociaal wetenschappelijk onderzoek werkte ik tien jaar als onderzoeker bij de gemeente Zwolle. Uiteindelijk gaf dat me geen voldoening meer en ging ik me afvragen wat ik nu eigenlijk wilde met mijn leven en waar God me toe riep. Op een gegeven moment googelde ik lukraak op ‘christelijke vrouwenconferentie’ met de datum van het volgende weekend. Er was er eentje, dus ik besloot daarheen te gaan. Vanuit mijn kerk destijds was dat helemaal niet gebruikelijk, maar ik wilde zó graag Gods stem verstaan …

Het bleek een grote conferentie te zijn, met wel 800 vrouwen. Na een lezing ging ik naar voren om voor me te laten bidden. De vrouw die voor mij bad zei ineens: ‘Debora, Ik heb jou geroepen…’ Ik vroeg meteen hoe ze mijn naam wist. Ze antwoordde dat het God was die sprak! Mijn naam betekent ‘honingbij’ en ik had dat altijd gelabeld als ‘harde werker’, maar deze vrouw zei dat ik was geroepen voor ‘kruisbestuiving: om het kruis te brengen bij gebrokenen van hart’. Ik voelde meteen dat dit klikte, dit was wat ik altijd al met mijn leven heb willen doen. De volgende dag heb ik me opgegeven voor de opleiding missionair werk.

Dus niet direct theologie?

Vanuit mijn opvoeding had ik het idee dat vrouwen niet mochten spreken, dus was een opleiding theologie voor mij niet vanzelfsprekend. Daarnaast paste deze studiekeuze in onze zoektocht met onze buren en ons verlangen naar een missionair leven. Na mijn opleiding moest ik vanwege de financiën ook echt weer aan het werk. Ik kwam bij de VIAA terecht, maar merkte dat ik daar weer helemaal de onderzoeker werd. Tegelijk had ik het idee dat God wilde dat ik met theologie verder zou gaan. Ik zei tegen God dat ik, net als Gideon, een vlies uit wilde spreiden om een teken te krijgen als ik dat echt moest gaan doen.

Op een zondag reed ik naar Spijkenisse en onderweg vroeg ik God om een teken in de vorm van een honingbij. Die dag gebeurden er bijzondere dingen. Toen ik mijn man appte dat ik veilig was aangekomen, schreef hij terug: God is bij je – waarbij hij het woord ‘bij’ had vervangen door een emoticon van een honingbij. En dat, terwijl hij bijna nooit emoticons gebruikte! Vervolgens zei iemand in die gemeente toen ik me voorstelde: je naam betekent toch honingbij? Dit leek heel duidelijk, maar ik zat nog erg in mijn maag met de financiële kant. Toen ik thuiskwam zei Bertrick dat een vrouw in de gemeente die ochtend tegen hem had gezegd dat ze van God haar maandsalaris aan mij moest geven. Als klap op de vuurpijl las mijn zoontje ’s avonds uit de Bijbel het verhaal van Gideon voor. Toen ik dit allemaal aan mijn man had verteld, zei hij meteen: dan moet je het gaan doen.

Ik ben in Leuven begonnen, waar de master Bijbel en Theologie zowel het Oude als het Nieuwe Testament omvat – in Nederland moet je namelijk meestal kiezen – en waar ik op afstand kon studeren. Het is fijn dat het een wetenschappelijke instelling is, maar waar de docenten echt gelovig zijn. Daarnaast had ik de behoefte om ook persoonlijk gevormd te worden en wilde ik meer leren over de theologie van baptisten. Via onze voorganger Daniel Drost kwam ik bij het Baptisten Seminarium terecht. Binnen het Seminarium merk ik dat de manier van geloven bij mij past: dat het geleerde en het geleefde geloof samen op gaan. Ook vind ik veel dingen best spannend en dan is het fijn om terug te vallen op de leergemeenschap die we samen vormen.

Inmiddels ben je er ook als studiecoördinator begonnen. Wat houdt je functie in?

Toen ik de vacature zag, werd ik meteen heel enthousiast. De studenten zijn geroepen door God en hebben hart voor mensen en de kerk. Ik wil hen graag ondersteunen met wat ze nodig hebben voor hun studie, intellectueel én op persoonlijk vlak. Ik ben aanspreekpunt als ze uitstel nodig hebben of vast dreigen te lopen, of als ze advies nodig hebben over hun studietraject en hoe ze dat bijvoorbeeld managen met hun gezin. Daarnaast vind ik de kwaliteit van onderwijs belangrijk, evenals het concept van de leergemeenschap: voorganger is best een eenzaam beroep, maar we leren op het Seminarium hoe je er als collega’s voor elkaar kunt zijn, zodat je er niet alleen voor staat. Verder zijn er heel wat organisatorische dingen te regelen, zoals de overstapregeling naar een nieuwe master die nu speelt en het plannen van de trajecten van studenten, die vaak maatwerk zijn. Ik werk hier twee dagen in de week en kan daarnaast mijn studie afronden. Ik ben heel blij dat het zo gelopen is.

Gerdien Karssen
Communicatiemedewerker Unie-ABC