Impressie opening seminariumjaar

"Laat ‘goed genoeg’ het nieuwe perfect zijn!” Dat was de indringende boodschap van Wout Huizing in zijn college ‘Op zoek naar de volmaakte voorganger’ tijdens de opening van het 64^e collegejaar van het Baptisten Seminarium. “Rationeel weten we best dat de volmaakte voorganger niet bestaat, maar toch zijn de verwachtingen vaak te hoog gespannen: in de gemeenten, bij ons als Seminarium en bij studenten en voorgangers zelf. Maar laten we elkaar én onszelf niet overvragen.”

Tevens blikte Hans terug en vooruit. “We kijken vanwege corona terug op een ‘gek jaar', waarin we nauwelijks in het Baptist House zijn geweest, waar we de studenten vaak niet in een klaslokaal maar online zagen. En inmiddels staan we als Seminarium te popelen om weer te starten – net als de hele samenleving staat te popelen om de coronamaatregelen achter zich te laten. Maar hoe zullen we over een jaar terugkijken? Zijn we corona dan al bijna vergeten of moeten we dan constateren dat we als samenleving flink op onze neus zijn gegaan, omdat corona nog niet is verslagen? En welke gevolgen gaan we nog zien, bijvoorbeeld in de kerken? Komen de mensen terug, vinden we nog vrijwilligers voor alle taken, wie haken er af? Op het Seminarium lezen we regelmatig de Psalmen, waaronder ook de Pelgrimspsalmen. Die draaien erom hoe mensen hoop en richting in God vinden.” We lezen Psalm 125, waaruit blijkt dat God de wereld in zijn hand heeft.

Hoge verwachtingen

Wout Huizing verzorgde het openingscollege, voor hemzelf tevens een afscheidscollge, omdat hij na vijftien jaar afscheid neemt als docent. Hij begon het openingscollege met een verhaaltje over een man die een maatpak liet maken. De kleermaker noemde het pak dat hij had gemaakt ‘perfect’, maar het bleek alleen te passen als de klant zich letterlijk in allerlei bochten wrong. “Als team willen we geen pak maken waar studenten in moeten passen om dan te bekijken hoe de student zich moet aanpassen om erin te kunnen.” Toch drukken er op voorgangers en studenten vaak hoge verwachtingen. “Kijk maar naar een paar willekeurige vacatureteksten op onze website: gemeenten zoeken een voorganger die pastoraal is, goed kan preken, benaderbaar is, leiding kan geven en goed op kan schieten met jongeren en ouderen… Maar ook als je naar de eisen van het Seminarium kijkt, zie je dat er heel wat wordt verwacht. Zo hebben we maar liefst vijftien eindtermen geformuleerd en daarin vragen we nogal wat. Rationeel weten we het best: de volmaakte voorganger bestaat niet, maar vanuit supervisie en stagebegeleiding weet ik dat in het hoofd van de studenten al die lijstjes zitten van eisen waar ze allemaal aan moeten voldoen.”

Daar komt bij dat mensen die iets voor mensen willen doen vaak getypeerd worden door een groot verantwoordelijkheidsgevoel, aldus Wout. “Studenten verwachten dus ook van zichzelf dat ze het altijd goed doen. Ik lees dat ook terug in reflectieverslagen, waarin mensen het gevoel beschrijven dat ze tekort schieten, dat ze eigenlijk niet goed genoeg zijn. Dat maakt de kans op een burn-out groot. Wat als het een keer niet lukt, die goede preek of dat goede gesprek? Mag je ook fouten maken? Kun je er om grinniken als je eens een misser hebt gemaakt?”

Faalmoed

Wout roept studenten op om ‘faalmoed’ te ontwikkelen. “De constatering dat je niet volmaakt bent doet pijn en vraagt om aanpassing van de verwachtingen van jezelf. Maar het helpt ook om je zelfbeeld te relativeren. Hoe erg is het om te moeten zeggen dat je niet altijd beschikbaar bent, dat je op een kringavond het antwoord ook niet weet? Durf het aan om je imperfecties toe te geven? Om aan te geven dat je iets niet kan, dat je kwetsbaar bent?”

Ook voor gemeenten heeft hij een oproep. “Zorg voor meer pastoraat en geestelijke begeleiding van je voorganger. Zorg voor een plek waar hij of zij vrijuit kan spreken over fouten, vragen en kwetsbaarheid. Daarnaast is intervisie belangrijk: met collega’s bespreken hoe je reageert op kritiek, hoe je ontvangen feedback weegt. In die context kun je ook samen ontdekken dat perfectie niet haalbaar is.”

Genadevolle blik

Tot slot wees hij erop dat Jezus ons leert dat we geliefd zijn, dat Hij ons kent, ook in ons falen. “Hij kijkt met een genadevolle blik naar ons; zo mogen we ook wat barmhartiger naar onszelf en naar elkaar zijn. Laten we elkaar geen pak aanmeten dat echt niet past, laten we elkaar de ruimte geven als een geliefd mens.” Terugkijkend op de vijftien jaar die hij als docent bij het Seminarium werkte, is dit Wouts conclusie: “Ik ben niet perfect, maar met alle positieve geluiden rondom mijn afscheid, durf ik wel te zeggen: het was goed genoeg.”

Na afloop van het college sprak collega Henk Bakker Wout nog toe in verband met zijn afscheid en overhandigde hem een bos bloemen als dank voor alles wat hij voor het Seminarium heeft betekend.