Eén van de dingen die de eerste weken van mijn werk als voorganger kleuren, is kennismaken. Wat ontzettend leuk om bij zoveel mensen over de vloer te mogen komen om iets te horen van wie ze zijn en wat ze aan de Baptistengemeente Arnhem-centrum verbindt!

Maar ik heb ontdekt dat ik nog het meest enthousiast word van de bezoeken aan de alleroudsten van de gemeente. Ik voel me bevoorrecht als ik (onder het genot van een kopje thee uit zo’n kopje met een minuscuul oortje waar niet eens een vinger doorheen past) verhalen hoor van mensen met meer dan tachtig jaar levenservaring. Als ik hoor dat deze mensen, ondanks de moeite van het ouder worden, volharden in hun geloof en getuigen van Gods grootheid, dan word ik klein en dank ik God voor zijn trouw die niet slijt.

Tussendoor moet er ook nog gestudeerd worden en dat valt niet mee. Plannen is nooit mijn sterkste kant geweest en ik merk dat starten als voorganger – hoe mooi ook – wel veel tijd en energie kost. De studie is echter te mooi om op zijn beloop te laten, dus ben ik net begonnen aan het vak Preekpraktijk 1. In dit vak leren we hoe een goede preek is opgebouwd en zo boeiend mogelijk wordt gebracht.

In mijn geval komt dit vak als geroepen; nu ik verantwoordelijk ben voor een groot deel van de prediking in mijn gemeente, wil ik er alles aan doen om ervoor te zorgen dat de kwaliteit zo hoog mogelijk is. Oefenen dus, samen met mijn studiegenoten. We luisteren naar elkaars preken en geven elkaar feedback.

En toch …
Natuurlijk is de technische kwaliteit van de preek belangrijk. Als een prachtige boodschap niet goed wordt gebracht, kan hij zomaar zijn doel voorbij schieten. Maar andersom geldt het volgens mij ook: als ik als voorganger niets te vertellen heb, zal een mooie presentatie dat niet verhullen. Retorisch goed preken, dat is gelukkig te leren, maar hoe zorg ik ervoor dat ik ook echt iets te vertellen heb? Soms kan me dat best wel eens aanvliegen.

Tijdens één van mijn kennismakingsbezoeken aan de ouderen, kwam ik bij een zuster die mij vertelde dat ze dagelijks voor de gemeente bidt. Dagelijks. Dat betekent iedere dag. Iedere dag bidt ze voor de gemeente, voor de zieken, voor de jongeren, voor de raad en ja, ook voor mij.
Hoewel ze al lang niet meer in staat is de diensten te bezoeken, is ze zo betrokken dat ze iedere dag voor mij bidt. Dat ontroert mij. Maar belangrijker, ze leert mij daarmee een heel belangrijke les: wie in Gods kerk iets te vertellen wil hebben zal zijn oor te luisteren moeten leggen bij de Heer van de kerk. Hij is het levende Woord. Hijzelf wil gesproken worden.

Des te meer reden om lekker door te gaan met Preekpraktijk. Het Woord verdient een goed verhaal!