'We trekken legen zalen!' Deze kreet kwam naar voren in onze intervisiegroep van voorgangers. In de coronatijd hebben we de behoefte elkaar regelmatig online te spreken, ons hart te luchten en samen te bidden. In deze fase komt de vraag op: Hoe kunnen we de samenkomsten van de gemeente weer opstarten? Wie neemt het voortouw? In deze blog geven we een impressie van ons gesprek, met vragen en inzichten.

Verlangen, angst en frustratie

De mogelijkheid om vanaf 1 juni weer met een groep tot 30 personen (vanaf 1 juli 100 personen) en met anderhalve meter afstand weer samen te kunnen komen, laat een grote variatie aan reacties en gevoelens zien in onze gemeenten. Sommige mensen verlangen er erg naar om weer samen te komen en willen het liefst de broeders en zusters weer ‘huggen’. Anderen reageren: ‘Prima dat je mij belt, maar kom niet op mijn terrein.’ Verlangen, angst, behoedzaamheid. Zal het samenkomen tot irritaties leiden? Geeft de ander mij wel letterlijk de ruimte? Het is spannend. Hoe kunnen we ruimte geven aan de vreugde en tegelijk veiligheid bieden door duidelijke afspraken, waar we ons samen aan houden? De anderhalve meter roept ook frustratie op. ‘Anderhalve meter afstand is niet christelijk. Anderhalve meter afstand en niet zingen past niet bij onze gemeente!’

Betekenisverlies

We praten ook over hoe deze tijd is als voorganger. Dat blijkt best intensief te zijn, ook het proces in onszelf. We voelen betekenisverlies als voorgangers. We zijn actief met vlogs en livestreamdiensten. En toch… ‘Je leeft op van de interactie. Het zien dat je impact hebt.’ Dat roept vragen op in het voorgangershart: ‘Is het slecht als ik opleef van de interactie?’ We bemoedigen elkaar dat interactie en contact hoort bij het leven zoals God het heeft gemaakt. Dat het een goed teken is als we dat missen! Tegelijk hoeven we niet afhankelijk te zijn van de erkenning van gemeenteleden.

Oefenruimte

In het toegroeien naar een nieuwe situatie komen er ook ideeën op voor andere vormen. ‘We oriënteren ons op 1 Korinthiërs 12-14 over het samenkomen om op ideeën te komen.’ Met vormen waarin heel de gemeente actief kan zijn, een oefenruimte. Er zijn ideeën voor kleinschalige ‘ieder-heeft-iets-diensten’ in de zaal, zonder podium, met ruimte voor gebed en getuigenissen. ‘Als we gezinnen bij elkaar laten zitten, laten we dan oog hebben voor de singles die alleen zitten.’ Of laten we iedereen op anderhalve meter afstand zitten uit solidariteit? 'Er werd geopperd om geen koffie te drinken na de dienst. Dan is er minder contact.’ Of je zoekt naar wat wel kan! ‘Ik heb het idee aangedragen om buiten tafels neer te zetten! Anders wordt het samenkomen zo klinisch. Het samen geloven, het ontmoeten en elkaar spreken is juist zo wezenlijk voor wie wij zijn.’

Foto: Geloof, hoop en liefde, zomaar op een muur in het Soeterkwartier in Amersfoort.

‘Als buurtkerk overwegen we om in groepjes van drie personen op zondagmiddag bij mensen thuis af te spreken, met veilige afstand. We kunnen met de kinderen op zondagmiddag weer iets leuks doen rondom een Bijbelverhaal in de speeltuin, omdat de speeltuin weer open is. Iemand van het buurtnetwerk zei: Je kunt toch ook met de volwassenen iets doen buiten in de speeltuin!?’

Durven leven in de vragen

De Coronatijd zorgt voor vragen en voor bezinning, ook over gemeente-zijn en geloof. ‘De afgelopen jaren is het beeld van zout in de samenleving steeds meer het beeld van gemeente-zijn voor mij geworden. In feite is dat nu ook de realiteit van de gemeente. Heb ik een mooi aanbiddingslied, of een goed klinkend gebed, is dat niet verkeerd, maar het kan wel een buitenkant worden. Er komen nu vragen voor ons naar voren over geloven als een manier van leven op de plaats waar we zijn in het gewone leven.'

Andere vragen gaan over geloof. ‘We hadden een avond over gebed en alle twintig aanwezigen werden ziek en kregen corona!’ Dat roept voor ons vragen op. Hoe kan het dat je iets goeds doet en dan ziek wordt? Ook vragen over de eindtijd komen op. ‘Ik houd niet van de snelle antwoorden.’ Hoe kunnen we hierover in gesprek zijn en samen leren onderscheiden wat God aan het doen is in de wereld? De coronatijd helpt ons om te durven leven in de vragen, met het vertrouwen dat God ons daarin iets kan leren wat we op een andere manier niet kunnen leren.

Foto: Hart in stoepkrijt voor Moederdag.

We sluiten samen af met een stukje uit Psalm 42. Een Psalm over het verlangen weer mee te lopen in de stoet die optrekt naar Gods huis. Een Psalm met ruimte voor droefheid en onrust. Een Psalm over God ‘die mij ziet en redt’. We bidden samen online. Humor zorgt voor een goede uitsmijter, om onszelf in perspectief te houden als voorgangers en als gemeente: ‘Wat vind je van deze: we trekken lege zalen!’ 

Oeds Blok, Buurtkerk Soesterkwartier – Baptistengemeente Amersfoort
Daniël Drost, Baptistengemeente Deventer
Erik van Duyl, Baptistengemeenten Apeldoorn en Emmeloord
David Sies, Baptistengemeente Harderwijk (kon niet aanwezig zijn bij deze online ontmoeting)

Lees hier ook het aangrijpende artikel in de Stentor waarin Erik van Duyl vertelt over de periode dat hij het coronavirus had, tegelijk met circa vijftien andere gemeenteleden uit Apeldoorn. Eén gemeentelid overleed hieraan. "Ik hield me in die weken voor dat ik niet bang was. Maar toen ik zag dat de koorts weg was, besefte ik pas dat ik onder spanning heb geleefd, " zegt hij onder meer.

Oeds Blok (1970) is binnen MGO coördinator gemeentestichting en pionieren. Hij was 14 jaar voorganger van de Baptistengemeente Amersfoort en experimenteert sinds 2012 met een buurtkerk in de Amersfoortse volkswijk Soesterkwartier. Oeds coacht pioniers binnen de Unie van Baptistengemeenten en het netwerk Urban Expression. Aan het Seminarium kom je hem tegen als docent pionierend leiderschap. Aan de Evangelisch Theologische Faculteit in Leuven geeft hij het vak gemeenteopbouw. Oeds is gediplomeerd coach en werkt ook vanuit zijn eigen bedrijf Oeds Blok coaching, leiderschap & innovatie en voor het mede door hem opgerichte Instituut voor Undefended Leadership.