“Ja, ik hoor je wel, maar zie je nog niet. Je moet de camera nog aanzetten.”

“Kunnen we allemaal ‘muten’? Anders wordt het een rommeltje.”

“Op mijn scherm zie ik rechts Klaas, dan Marijke, daarnaast Willem en dan Anja. En och, Jan is er ook. Welkom!” “O bij mij ziet dat er heel anders uit….”

Het zijn enkele citaten uit gesprekken die ik de afgelopen weken heb gevoerd terwijl ik meedeed aan allerlei vormen van ‘beeld-bellen.’ 

Met het Team Theologische Vorming hebben we een paar weken geleden onze tweedaagse retraite teruggebracht tot enkele uren gezamenlijk ‘zoomen’. De Vereniging van Baptisten Voorgangers hield een heuse ledenvergadering met zeventien mensen die ook via Zoom met elkaar verbonden raakten en elkaar in beeld zagen.

Het went

Ik raak er al steeds meer aan gewend. Dat had ik nooit gedacht. Als in het verleden wel werd opgemerkt dat we wellicht voor een eindgesprek van een stage ook zouden kunnen skypen was ik daar niet voor. Elkaar echt ontmoeten, in de ogen kijken en bij elkaar zitten heeft toch mijn voorkeur. En dus reisde ik vele, vele kilometers in de afgelopen jaren. Wel vooral met het OV overigens.

Maar het went om te ‘connecten’ op deze manier. Het lukt, stagegesprekken en zelfs supervisie in een klein groepje. Het is misschien zelfs wel intenser. Je bent je er zeer van bewust als je iets zegt en er een vierkantje om je gezicht verschijnt. Je hebt elkaar letterlijk echt in beeld! Zo deelde ik in een supervisiegroepje met studenten van de VU welke bronnen ons kracht geven in deze tijd van lockdown en dreiging van het coronavirus. Heel bijzonder om zo’n gesprek te voeren met een PKN-er, baptist, moslim en iemand die ‘niet-institutioneel gebonden’ is. Het was ook zeer verbindend.

Minder stiltes

Toch valt me ook iets op. Niet zozeer dat alle overleggen nu veel beter op tijd beginnen (iedereen logt op tijd in!), maar dat bij het beeldbellen er duidelijk minder stiltes vallen. Dat voelt blijkbaar ongemakkelijk. Er valt wel eens een stilte omdat even onduidelijk is wie iets gaat zeggen of het woord wil nemen, maar echt stilte om even te kauwen op wat er is gezegd, te laten zakken wat net is gedeeld, even samen stil zijn en daarin verbondenheid ervaren, dat ontbreekt. Ook de stilte om iets van God te kunnen horen als je samen in gesprek bent.

4 mei

In stilte kun je voelen dat je verbonden met bent met de ander. Voortdurend appen, Facebook en televisie kijken creëert een schijngevoel van verbinding. Je bent erdoor verbonden met de wereld, die overigens steeds kleiner wordt tot die niet meer is dan je eigen bubbel.

De stilte is voor mij een bron om verbonden te zijn met alles wat leeft. Verbondenheid ook met God. Misschien en juist wel op momenten van moeite en zorg. Ook in die twee minuten op 4 mei, als we in Nederland ons verbonden weten met elkaar en met hen die het leven lieten door zich in te zetten voor onze vrijheid.

Maak ruimte voor de stilte nu dat misschien meer dan ooit kan omdat we even minder hoeven te rennen en vliegen. En zoek God die zich laat kennen in het suizen van de stilte… In stilte verbonden.